De 3 gelukkigste momenten in mijn werkende leven en privé [25 vragen in 52 weken, deel 24]

December is een maand van terugblikken, en dat komt vandaag goed uit. Want de voorlaatste(!) vraag in de 25 Vragen in 52 Weken rubriek is: “Wat waren de drie gelukkigste momenten in je werkende leven? En privé?”

De drie gelukkigste momenten op mijn werk

De Nederlandse culturele avond in Polen – vooral na afloop. Iedereen die Europees Vrijwilligerswerk deed bij mijn Poolse organisatie, moest een culturele avond organiseren, over het land van herkomst. Ik ben geloof ik nog nooit zo zenuwachtig geweest, en heb nog nooit zo hard gewerkt, als op de dag van “mijn” culturele avond. Er kwam 60 man op af! Die avond zelf is dan ook in een roes aan mij voorbij gegaan, maar ik kan me nog wel een moment herinneren in de tram op weg naar huis. Allemaal blije gezichten om me heen. Vrienden die hadden geholpen met opruimen, en nu hielpen met het opeten van de resterende kaasblokjes. De combinatie van trots en opluchting in m’n lijf… WOEHOE!

Datzelfde woehoe-gevoel had ik ook toen ik in 2016 aangenomen werd als trainee. De sollicitatieprocedure was namelijk ontzettend lang en intensief. Een videopitch, allerlei intelligentietesten, een samenwerkingsopdracht, meerdere sollicitatiegesprekken… De hele rambam. En hoe verder ik kwam, hoe banger ik werd dat ik op het laatste moment tóch nog naast de boot zou vallen. Toen dat niet zo bleek te zijn: WOEHOE!

Iets minder woehoe, maar wel fijn: toen er plotseling een krantenartikel opdook met mijn naam erin. Over iets waar ik in mijn eerste traineeperiode aan meegewerkt heb. Op dat moment voelde ik me als trainee én als mens behoorlijk waardeloos, dus dat onverwachte signaal uit een “vorig leven” was méér dan welkom. ❤️

Geluk in mijn privéleven

In mijn privéleven vind ik het een stuk lastiger om drie momenten aan te wijzen, want daar valt veel meer te kiezen.

Zo wil ik hier eigenlijk een heleboel vakanties en reizen opnoemen, maar als ik er eentje moet kiezen: Bodrum, Turkije, 2012. Omdat het een hele fijne vakantie was, maar ook omdat ik daar – dankzij de iets te opdringerige galante obers – voor het eerst van mijn leven inzag dat ik niet alleen een oké mens ben, maar ook een oké vrouw. (Een paar maanden later kreeg ik voor het eerst een vriendje. Geen toeval.)

Ook mijn EVS-periode was eigenlijk één groot geluksmoment, met de mid-term meeting in Toruń als hoogtepunt. Toffe mensen, mooie omgeving, leuke oefeningen… En ik kreeg er knallende ruzie met mijn kamergenootje, maar achteraf gezien heeft die ruzie onze vriendschap alleen maar naar een hoger niveau getild.

En een paar maanden geleden was ik één seconde lang zielsgelukkig, toen mijn gigantische crush eventjes tot een goed einde leek te komen. In een radeloze en beschonken bui besloot ik namelijk, samen met een vriendin, een vriend van hem in te schakelen. “You know, she really likes one of your friends.” Zijn eerste reactie? “I know who you’re talking about.” Met een grijns op z’n gezicht. Op dat moment dacht ik echt dat mijn hart ontplofte. Dat er engelenkoren begonnen te spelen. Dat dit zou leiden tot een moment waarop ik al heel mijn leven wacht. Het zou toch niet..?! Maar voordat ik hem kon vragen over wie hij dacht dat wij het hadden, vulde die vriendin dat al voor hem in. En de rest van het verhaal – of eigenlijk het gebrek daaraan – kennen jullie.

Maar goed. Ik leef nog. Ik date nog. Ik werk weer. Dus laat die nieuwe geluksmomenten maar komen!

Wat zijn de gelukkigste momenten uit jouw leven?

Twee weken geleden: “In welke situaties ervaar ik spanning? Welke persoonlijke overtuigingen zitten daarachter?”
En de volgende keer: “Welk advies zou je geven aan jezelf op je vijfde? Achttiende? Vijfentwintigste? Nu?”