Afgelopen week heb ik de CREA-zomercursus “Column schrijven” gevolgd. Mijn derde en laatste column heette “Vierkante wielen”, en die column heb ik – in gepolijste vorm – hieronder geplaatst.
Met een sneltreinvaart dendert hij onmiskenbaar op ons af: de herfst. De dagen worden korter, verlofdagen raken op, en in de media verschijnen ineens die vier korte woordjes: blaadjes op het spoor.
Elk jaar opnieuw zorgt de Grote Bladval voor Grote Paniek bij de NS en Prorail. Als er bladeren op het spoor liggen, slijten treinwielen namelijk ongelijk af. De wielen worden dan op den duur ‘vierkant’ en beschadigen de rails. En da’s niet zo best.
Dit jaar willen de NS en Prorail de bladeren met lasers en watersproeiers te lijf gaan. Een experiment met grof geschut. Zo hopen ze de herfstbladeren, die op het spoor langzaam de zomer uit zich weg voelen ebben, resoluut uit hun lijden te verlossen. Zij blij, wij blij, iedereen blij, en dat allemaal dankzij een paar geraffineerde lampen en sproeiers.
In eerste instantie leek het mij een levensgevaarlijke oplossing, totdat ik las dat die sproeiers en lasers niet aan de rails, maar aan de treinen bevestigd worden. Ik zag het al helemaal voor me. Zo’n laser die per ongeluk de bruinleren schoenen van een overstekende forens wegbrandt. Of erger. Terwijl ergens in het hoofdkantoor van Prorail de melding verschijnt: “Laser Y136 geactiveerd. Object opgeruimd.” Niet het soort verlossing waar de treinreiziger op gehoopt had.
Nee, we mogen blij zijn dat ze die lasers aan de treinen bevestigen, hoewel ik ook daar vraagtekens bij heb. Wat gebeurt er straks met alles wat op het spoor ligt en leeft? Bij de gedachte aan verschroeide, nog nasmeulende muizen, etensresten en poep draait mijn maag zich meerdere keren om. En wat te denken van het exploderende aantal graffiti-knoeiers en -kunstenaars dat straks met brandwonden op de eerste hulp belandt?
Die watersproeiers snap ik ook niet helemaal, want als ervaren treinreiziger heb ik inmiddels toch de indruk dat treinrails en water niet goed samengaan. Iets met gladde sporen en bevroren wissels. Of zouden die lasers ook daar een eind aan maken? In dat geval heb ik een idee voor de NS: stoomcabines in de trein. Totale ontspanning, onderweg van Utrecht naar Amsterdam. Dat zou pas een verlossing zijn.
Ach ja, de ondoorgrondelijke wijsheid van de almachtige NS… Na zeven jaar intensief treinen ben ik geestelijk zo verrijkt – of afgestompt – dat ik me maar gewoon laat meevoeren, ook in de herfst. Ik zie wel waar de trein stopt. Met of zonder vierkante wielen.