Wie ben ik om dit
te schrijven, te doen, te zijn,
aandacht te vragen —
en om de antwoorden zelf
alvast maar in te vullen
“Wie ben ik om…?” Hoe vaak ik mezelf dat wel niet afgevraagd heb, het afgelopen half jaar.
Op zich is er niets mis met dat soort vragen. Een beetje bescheidenheid kan geen kwaad, toch? Volgens mij zou de wereld er stukken beter uitzien als alle Lange Fransen zich regelmatig zouden afvragen wat hen het recht geeft om iets te zeggen of te doen.
De meeste mensen schipperen voortdurend tussen “ik kan en mag dit nu doen, ik ben oké” en “ik ben (nog) niet goed genoeg, ik kan dit beter aan anderen overlaten”.
In mijn geval slaat die balans vaak door naar rechts. En het gekke is: door die onzekerheid, door al die zelftwijfel, ben ik misschien wel net zoveel met mezelf bezig als iemand die zichzelf he-le-maal het einde vind.
Ik moet de realiteit leren zien zoals ‘ie is. En stoppen met gedachtelezen. (Wie ben ik om te denken dat ik die superkracht beheers?!)
Me daarvan bewust zijn, en willen veranderen, is één. Maar het daadwerkelijk anders aanpakken? Dat valt niet mee.
Tijdens de laatste sessies met mijn psycholoog, scheef hij steeds in koeienletters “DOEN!” op zijn whiteboard. Niet denken, niet uitstellen, niet plannen, niet toegeven aan de angst, niet voor anderen invullen, niet vastgeketend blijven aan oude overtuigingen. DOEN!
En zo simpel is het inderdaad, maar het valt niet mee. Daarom deze reminder.
Meer poëzie lezen? Bekijk het overzicht van alle gedichten hier.
Of ga meteen naar de …
Prachtig geschreven en iets om even over na te denken. Ik hoop dat het je lukt om de wijze raad van je psycholoog in de praktijk op te volgen.