We gaan weer eens lekker op de filosofische tour! Vandaag in de 25-vragen-in-52-weken-reeks: “Heb je je tot nu toe meer opgesteld als iemand die het leven overkomt, of als iemand die het leven zelf ontwerpt?”
In de 30 jaar dat ik besta, denk ik dat ik me vooral heb opgesteld als slachtoffer.
Vroeger kon ik nogal zwelgen in die B100-houding. (“Ze moeten altijd mij hebben!”) Ik ben jarenlang gepest, en (nog steeds) gehandicapt, en daardoor vond ik mezelf vaak bij voorbaat al mislukt. Op achterstand gezet. Niet de moeite waard. Waardoor het zinloos leek om anderen – en mezelf – het tegendeel te bewijzen… En voila, een vicieuze cirkel!
Maar toen las ik, als student, het prachtige boek ‘De Alchemist‘. Met daarin een paar zinnetjes die mij vol in het gezicht raakten.
Het is (helaas) niet zo dat ik sinds dat moment non-stop als schatzoeker door het leven ga. Dat er geen momenten meer zijn waarop ik alsnog in een passieve “ik-heb-ook-altijd-pech”-modus schiet.
Wel ben ik me sindsdien bewust van het verschil tussen die twee houdingen en neem ik mijn leven steeds meer in eigen hand. Al gaat dat niet altijd even snel of soepel als bij “de gemiddelde mens”. (Wie dat ook moge zijn.) En er zit – wat mij betreft – nog steeds een grens aan de maakbaarheid van het leven.
Maar goed. Zelfs een schildpad heeft volgens mij een leuker leven dan B100. 😉
En hoe zit dat bij jou? Is het leven iets dat jou overkomt, of dat jij ontwerpt?
Twee weken geleden: “Waar krijg ik energie van?”
En de volgende keer: “Heb ik tot nu toe vooral keuzes uit het hoofd of uit het hart gemaakt?”
Foto door Rodrigo Pereira op Unsplash
Deze blogpost bevat een affiliate link.
Die laatste 2 vragen stel ik niet aan jou hoor Wendy 😉
Haha, gelukkig maar. 😀 Ik dacht al. “Poehee…”
Het leven overkomt je. Je wordt maar ergens op de wereld, op een bepaald ogeblik in de geschiedenos geboren, met jouw lichaam en jouw verstand. Het is maar hoe je daarmeen omgaat. Je hebt in deze wereld soms echt maar beperkte mogelijkheden daar iets aan te veranderen. Wij, als vrouw In onze westerse, geëmancipeerde wereld mogen van geluk spreken… en dan nog, Heb je vertrouwen, heb je geloof? Je doet je best, maar of dat dan ook goed uitpakt? Waaraan vind jijzelf dat je moet voldoen? Kun je met mildheid en humor naar jezelf kijken?
Hahaha, de B100-houding. Af en toe een beetje B100 vind ik wel fijn. Ik ben met je eens dat er een grens is aan de maakbaarheid van het leven. Ik probeer met de dingen die me ‘overkomen’ er toch maar het beste van te maken. Maar laten we zeggen…Het is een proces.
Allememaggies! Zo is het maar net. 😉
Opnieuw een heel interessante vraag! Ik vind het heel sterk dat je jezelf uit die slachtofferrol haalt. Mijn moeder is trouwens ook slechthorend dus ik begrijp dat het soms makkelijk is om je daar wel in te nestelen. Het is ook veiliger ofzo, misschien omdat je (on)bewust denkt dat de maatschappij je al die rol van “op achterstand gezet” geeft. Ik denk dat het al een hele stap is dat je jezelf bewust kan zijn van die twee houdingen. Ik las De Alchemist trouwens ooit al, maar ik was nog net te jong om hem volledig te begrijpen. Zal hem binnenkort nog even bestellen 😀
Haha, ik moet zeggen dat ik sommige stukjes uit De Alchemist waarschijnlijk nog steeds niet helemaal begrijp. Er zitten zoveel lagen in. :O Dus daarom herlees ik het af en toe.
En ja, er zit inderdaad een vreemd soort “veiligheid” in die slachtofferrol, en het is heel moeilijk om dat los te laten. Maar het kan. 🙂