Voor wie dacht dat ik mijn “oude liefde” verlaten heb en het over een nieuwe boeg gooi als interieurdesigner: eergisteren zat ik bij een workshop in Weert over asielzoekers en integratie. ♥ Je zou misschien denken dat ik daar zo onderhand alles over weet, maar neen. Er valt gelukkig nog meer dan genoeg te leren. Over “MOB gaan”, bijvoorbeeld.
Vluchtelingen kunnen op die manier een nieuwe asielprocedure starten. Asielaanvragen in Nederland zijn namelijk kansloos als er bewijzen boven tafel komen dat de vluchteling eerder in een ander EU-land geweest is. (Sinds de Dublinverordening is de eerste lidstaat waar de asielzoeker aankomt of doorheen reist, in principe verantwoordelijk voor de behandeling van de asielaanvraag.) Voor familieleden die afzonderlijk van elkaar gevlucht zijn, kan dat bizarre en tragische gevolgen hebben, als de één in Nederland mag blijven en de ander niet.
In 2016 zijn er 11.930 asielzoekers en andere vreemdelingen vertrokken met onbekende bestemming. (Bron: “Vluchtelingen in Getallen 2017”, VluchtelingenWerk)
Iemand van wie de asielaanvraag om die reden afgewezen wordt of dreigt te worden, kan dan besluiten MOB te gaan: te vertrekken Met Onbekende Bestemming. Als de asielzoeker dat anderhalf jaar volhoudt – onder de radar, zonder legaal werk of overheidssteun – kan hij of zij zich opnieuw melden bij de centrale ontvangstlocatie in Ter Apel en een geheel nieuwe asielprocedure starten. Zijn of haar oude vluchtroute telt dan niet meer. Na anderhalf jaar onderduiken (in Nederland of over de grens) maakt de vluchteling eindelijk kans op een toekomst in dit land.
Eerlijk gezegd weet ik niet wat mij het meest fascineert aan dit verhaal: deze maas in de wet, hoe mensen die mazen (gelukkig?) altijd weer weten te vinden, of het hele idee van MOB gaan.
Toen ik mijn oud-collega’s vroeg of zij bekend waren met dit fenomeen, proefde ik dezelfde verwondering in hun antwoorden. Dezelfde verbazing over deze constructie. Maar vooral dezelfde wens om, niet voor anderhalf jaar, maar af en toe, eventjes, van de radar te verdwijnen. Om – op een paar vertrouwelingen na – iedereen te doen geloven dat we met de noorderzon vertrokken zijn, en dan na een poosje weer opnieuw te beginnen, met een schone lei.
Nu ziet MOB gaan er ongetwijfeld minder rooskleurig uit dan wij het ons voorstellen – het is zelfs ronduit beschamend dát we het ons rooskleurig voorstellen – maar die onbekende bestemming heeft nu eenmaal iets… romantisch.
En zo blijft (ook) dit thema mij aan het hart gaan.
Foto: “Sunset on a Country Road” door BossBob50, licentie CC BY-NC-SA 2.0