Omdat een paar punten op mijn Wendy-Wordt-Wijzer-lijstje niet in één keer af te vinken zijn, maar gewoontes moeten worden, maak ik sinds kort gebruik van een ouderwets wondermiddel. In een nieuw jasje. Namelijk digitale stempelkaarten.
Waarom zijn mensen toch van die maffe gewoontedieren? Ik wéét dat ik – net als iedereen – behoefte heb aan sociaal contact. Dat navelstaren niet goed voor me is. En dat mijn vrienden en familie, hoe druk ze het ook hebben, graag tijd voor me vrijmaken als ik hen daarom vraag. En tóch schiet ik telkens weer in die verdomde kluizenaarsmodus als het even niet zo …
