Er is de stilte van afwezigheid. Van “ik ben er even tussenuit“. De stilte na de piep.
Serene stilte. De stilte van de natuur.
Stilte in je hoofd. Zeldzame momenten waarin je niet piekert, analyseert, oordeelt, enzovoorts.
Opgelegde stilte. Een verplicht zwijgen.
De stilte van ingehouden adem. Broeierig, geladen, vlak voor de storm.
De stilte tussen mensen die elkaar al jarenlang kennen. Acceptatie zonder woorden.
En er is beduusde stilte. Stilte uit verbazing. Uit respect. Een gevoel van verlatenheid, onwetendheid. De stilte van de dood.
(Vandaag geen Random Act of Kindness. Vandaag sta ik stil bij de slachtoffers van de aanslag in Utrecht.)