Deze week in de 25-in-52-serie: “Welke kanten van mezelf stop ik het liefst weg?”
Poehee.
Ik heb even na moeten denken over deze vraag. Want aan de ene kant ben ik iemand die allerlei persoonlijke verhalen – de fraaie én minder fraaie – op het wereldwijde web plaatst, met mijn voornaam en gezicht erbij. Zonder daar wakker van te liggen. Die openheid vind ik belangrijk. Ik wil dat jullie weten wie ik ben, en wat er zoal goed en fout gaat in mijn leven. Of wel en niet volgens plan. Voor zover er een plan is.
Ik wil daar eerlijk over zijn, pijnlijk eerlijk als ’t moet, maar wel tot op zekere hoogte. Uiteraard. Want er zijn kanten van mezelf die zó goed weggestopt zitten, dat ik er zelf maar amper bij kan.
De gênante kanten.
En dan niet gênant in de zin van: “Ik zou liever hebben dat niemand dit weet, maar iedereen weet dit, dus we lachen er maar om.” Wendy die een vlucht mist. Wendy die om de haverklap iets vergeet of kwijtraakt. Echt, ik zou willen dat niemand die Wendy ooit te zien kreeg, maar zij is helaas nogal prominent aanwezig. Als ik haar weg zou moeten stoppen, zou ik nooit meer buiten kunnen komen. Dus we doen het er maar mee.
Ik probeer het binnen de perken te houden, en zo goed mogelijk te verbergen, maar het zal er altijd zijn. Die verstrooidheid heb ik volledig geaccepteerd. Anderen kunnen daar wat van vinden, maar mij er niet mee raken.
In tegenstelling tot sommige andere kanten van mezelf. Die veel minder prominent aanwezig zijn, en waar (juist daarom?) erg makkelijk overheen gewalst kan worden. Dingen waar ik het liefst over zwijg, of waar ik lekker vaag over ben. Die ik dus écht liever wegstop.
De Wendy die vreselijk slecht met afwijzingen om kan gaan, bijvoorbeeld. Die vooraan staat bij de Zumba, maar geen dansschool binnen durft te stappen. Die zichzelf jarenlang heeft weggegumd. De Wendy die het gewoonweg niet kan geloven als iemand haar aantrekkelijk vindt, maar die, toen een vriendin hun vriendinnengroep met ‘Sex And The City’ vergeleek, het liefst de Samantha Jones van de groep wou zijn.
Terwijl het misschien heel belangrijk is om het (ook) over die kanten te hebben. Maar of dit hier, deze openbare blog, daar de beste plek voor is..?
Vind jij het moeilijk om het (op je blog) over jouw gênante kanten te hebben?
Twee weken geleden: “Stel, ik win een loterij…”
En de volgende keer: “Waar word ik blij van, deze dag?”
Foto: “Mask 01” door smilla4, licentie CC BY-NC 2.0
Ik schrijf zo’n blog nooit omdat mensen er altijd op zeggen dat het wel meevalt. Respect voor je openheid.
Wat naar, zulke reacties. :/ Gelukkig krijg ik die (bijna) nooit.
De kant van mezelf die laat zien hoe moeilijk ik het heb met alleen zijn probeer ik in het echte leven al eens te verstoppen omdat er weinig begrip voor lijkt te zijn, maar op mijn blog laat ik die dan net weer wel heel erg zien.
Hm, goed punt. Ik heb ook wel dingen waar ik hier op mijn blog eerder of makkelijker over “praat” dan tegen vrienden bijvoorbeeld. Die openbaarheid heeft ook zeker voordelen, alleen had ik dat nooit zo bekeken. 😀
Dat is toch nog wel een heel open blog geworden, zou ik zeggen. Ik herken het wel. Ik ben ook open op m’n blog, maar uiteraard zijn er grenzen en vertel ik heel veel dingen ook niet. Soms uit respect voor anderen, maar soms omdat het ‘gewoon’ voor mezelf niet goed voelt. Het is jouw blog en ik vind het dus heel logisch dat jij bepaalt wat je wel en niet online zet.