Hoe herken je een bedwants?
Ik heb lang getwijfeld of ik hier iets zou schrijven over deze rotbeestjes.
Wil ik mijn mooie, geliefde weblog daar serieus mee bevuilen?! Ik ben bedwantsen al twee keer in mijn leven tegengekomen, en dat is twee keer te veel!
Ach ja. Na die andere dubieuze titel – expert in online daten – kan deze er ook nog wel bij.
Wat zijn bedwantsen?
Bedwantsen zijn bloedzuigende insecten. Ze worden hooguit 5 tot 6 mm lang en hebben een rode tot roodbruine kleur.
Bedwantsen gedijen overal waar mensen slapen. Hygiëne, of een gebrek daaraan, zegt bedwantsen niet zoveel. Net zomin als de prijs van een overnachting. (Ja, het risico op “besmetting” is groter in een hostel dan in een luxe hotel, maar alleen omdat daar op een jaar tijd meer reizigers passeren. Met backpacks in plaats van koffers. Maar daarover later meer.)
Weet je dit allemaal al? Lees dan ‘Bedwantsen 102: hoe houd je ze uit je eigen bed?‘.
De beet van een bedwants doet geen pijn. Je kunt ’t niet voelen. Sommige mensen merken zelfs helemaal niets van de beten, ook niet na een tijdje. Mensen die gevoeliger zijn voor insectenbeten – that’s me – krijgen (veel) last van jeukende bultjes.
Oh, en nog één ding: in tegenstelling tot luizen en muggen, kunnen bedwantsen geen ziektes overbrengen. Maar dat is dan ook het enige positieve aan deze mormels.
Hoe herken je een bedwants(beet)?
Een volwassen bedwants is vrij makkelijk te herkennen, maar dat geldt niet voor de jongere nymfen. Die zijn soms zo klein dat je ze niet of nauwelijks kunt zien. Maar ook die baby-wantsjes bijten. (Bloody bastards!)
Verder herken je bedwantsen ook aan de donkere vlekjes die ze achterlaten, van bloed en bedwantsenpoep. Maar een kleine of beginnende plaag zul je op die manier niet gauw spotten. Vooral niet in een schoon ho(s)tel.
De tweede keer dat ik bedwantsen tegenkwam – in een hostel in München – had ik van tevoren mijn matras geïnspecteerd. Dat doe ik altijd, sinds mijn eerste kennismaking met deze beestjes. Maar ik vond niks verdachts. Mijn bed leek brandschoon, en toch zat ik al snel onder de bultjes.
Hoe wist ik dat het wéér zover was? Waaraan herken je de beet van een bedwants?
De eerste keer dacht ik dat ik last had van muggenbulten. Bedwantsen bijten echter op plekken waar een mug niet zo snel zal komen, zoals je benen, rug, en schouderbladen. En – let op – ze vormen paadjes.
Die paadjes vormen helaas de meest betrouwbare aanwijzing dat er bedwantsen in de buurt zijn. Het (vooraf!) spotten van bedwantsen of bloed-/poepvlekjes heeft uiteraard de voorkeur, maar dat lukt dus niet altijd.
“…Oftewel, ik kan op voorhand nooit zeker weten dat er GEEN bedwantsen in mijn ho(s)telkamer zitten?!”
Het spijt me, maar dat is precies wat ik je duidelijk probeer te maken. En daarom komen we nu bij dé cruciale vraag: “Hoe neem je bedwantsen NIET mee naar huis?”
Het antwoord op die vraag kunnen jullie morgen lezen, in Bedwantsen 102.
En daarna hou ik erover op. Brrr.
Beste Wendy,
Ik ben op mijn heerlijke vakantie met mijn vriend ook voor de 2e keer geconfronteerd met bedbugs in indonesie.
Wat een hel! We zaten 4 dagen op een boot en de boot zat onder.
Niemand werd gebeten behalve ik. Net als vorig jaar. Zo oneerlijk!
Maar 1 voordeel heeft het: wij wisten nu dat ze dus overal in de bagage zouden zitten. De anderen ontkennen het, Maar ik denk niet dat de bedwantsen maar in 1 tas kruipen.
Dat je niet gebeten bent betekent niet dat je ze niet mee kunt nemen in je tas.
Eindstand: de beestjes reizen weer door naar een volgende vakantiebestemming/huis.
Mijn tips:( na deze 2e keer)
-zoek na ontdekking van bedbugs een chique hotel met laundry service en geef al je spullen( inclusief baackpacks) af om te laten wassen op 60 graden.
-de spullen die niet in de wasmachine kunnen kook ik met een waterkoker in een oceanbag, lekker lang laten zitten totdat deze is afgekoeld. Gaan de eitjes hopelijk ook eraan.
-travel light en laat je mooie spullen thuis( Alles wat je meeneemt op reis loopt de kans weggegooid te moeten worden, te heet gewassen te worden of kapotgekookt te worden) Zoals de dure reef slippers van mij vriend dit jaar. Vorig jaar heb ik zijn geliefde backpack weggegooid.
Ja je kunt wel zeggen dat bedbugs echt mijn nachtmerrie zijn.
-schaf van te voren medicatie aan als je langer op reis gaat. Ik weet nu al dat de kans serieus overal bestaat ze te krijgen. De 1e keer werden de bulten gigantisch en de jeuk niet te doen. Verpestte echt mijn reis.
Dit jaar had ik medicatie tegen overgevoeligheid en jeuk bij me. Hielp erg goed .de bultjes en jeuk zijn nu na bijna 4 dagen weg. Normaal kan dit wel 10 dagen duren!
-neem plastik diepvrieszakken mee, hierin kun je altijd gewassen spullen in doen wanneer je spullen gewassen kunnen worden maar je tas bijvoorbeeld niet.
En je kunt een noodpakket maken met schone afgesloten kleding! Dan hoef je tenminste niet zoals ik 4 dagen op een boot te zitten in dezelfde bikini en verder geen kleding.
-neem een plastik zwembad opblaasbedje mee. Hier heb ik op de helse boot de andere 3 nachten op geslapen( Wanneer je echt niks meer vertrouwd) ook kun je dit op een bed leggen waarover je twijfelt.
Ik vond het zo fijn je blog te lezen en een medehater te hebben jegens de bedbugs! Wens jullie heel veel succes.
En hoop dat er ooit een middel of apparaat komt om ze mondiaal uit te roeien!
Groetjes eef
Dat zou inderdaad ONTZETTEND fijn zijn, als we ze voor altijd uit kunnen roeien! :O En bedankt voor die extra tips.
Wantsen zijn echt vreselijke beesten. Ik heb ze gelukkig nooit in bed gehad, maar ben ze wel eens tegengekomen (in mijn eigen hal….). Ik vind ’t ook nog eens geen knapperds. Echt helemaal niks aan. Uiteindelijk ben ik ze gaan vermoorden en bleken ze af te komen op luis in één van de planten buiten. Plant bespoten, luizen dood, wantsen weg. Oef… En nee, misschien niet heel milieuvriendelijk, maar ja, ik moest die beesten de deur uit hebben.
Hahaha, ja knap zijn ze zeker niet! En ik snap je heel goed. Sommige mensen doen nog geen vlieg kwaad, en daar valt wat voor te zeggen, maar als het over bedwantsen gaat ben ik echt keihard. Voor het milieu, en voor die diertjes. (In Polen gingen we ze onder andere met een strijkijzer te lijf…)
Zoveel pech dat je ze al twee keer bent tegengekomen. Ik ben echt bang voor bed bugs. Of eigenlijk sinds ik een tv-programma zag daarover: bang om ze mee te nemen naar je eigen huis. Stel dat je ze in je eigen bed hebt en daar moet bestrijden. Ik kan daar al helemaal paranoia van worden, haha!
Begrijpelijk. 😉 Mijn eerste kennismaking met bed bugs was (helaas) in mijn eigen huis. Althans, in mijn kamer in Polen. Geen idee hoe en waar mijn kamergenootje en/of ik ze hebben opgepikt, maar ineens zaten we er thuis mee. En da’s – inderdaad – dikke ellende. Sindsdien probeer ik een herhaling te voorkomen.
Al kun je er dus – met drastische maatregelen – ook weer vanaf komen. Zelfs thuis.
Maar “liever voorkomen dan genezen”, natuurlijk.