Meteen naar de inhoud
Lessen uit 'The Subtle Art of Not Giving a F*ck': "The desire for more positive experience is itself a negative experience. And, paradoxically, the acceptance of one's negative experience is itself a positive experience"

Vijf lessen uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck’

Zoals ik al schreef heb ik de afgelopen weken niet alleen ‘Het Huis met de Geesten’ uitgelezen. Een ander boek – ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck‘ van Mark Manson – vond ik zo inspirerend, dat het een eigen blogpost verdient.

De Nederlandse titel is ‘De Edele Kunst van Not Giving a F*ck. Juist ja. Ik ben blij dat ik de originele, Engelstalige variant gelezen heb.

In het boek legt Mark uit waarom we – en “we” zijn vooral mensen van zijn/mijn generatie – vaker zouden moeten denken (en zeggen): “Daar geef ik geen hol om.”

Dat lijkt misschien grof, maar wie het goed aanpakt beoefent een subtiele levenskunst. Want te veel f*cks geven is ongezond, maar te weinig f*cks geven ook. (Alleen psychopaten geven nergens om.)

Hoe je de juiste balans vindt? Lees het hele boek, of neem eerst even deze vijf belangrijke lessen uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck‘ tot je.

1. Je kunt niet winnen als je niet wilt spelen

Waar denk jij aan bij woorden zoals “lijden”, “pijn” en “ontevredenheid”?

Met onze hoge levensstandaard in het achterhoofd, klinken die woorden ronduit vies. We willen een gelukkig leven, vol blije Facebookupdates en fotofilters. Wat we niet willen zijn problemen, harde waarheden, negatieve emoties en ongemak.

Maarreh, dat zal niet gaan. Leven is niet alleen het meervoud van lef, het is ook een vorm van lijden. Onze worstelingen bepalen onze successen – en ons geluk.

Heej het alles meigemakt, het ’t allemoal gehad
Verhaale over vrouwe met champagne in ’n bad

— Rowwen Hèze, “Koning Hay”


Vraag jezelf daarom af welke pijn je in je leven wilt. Waar wil je mee worstelen? Een leven zonder problemen gaat ‘m sowieso niet worden, maar een leven vol goede problemen… Daar mag je op hopen.

2. Je bent niet speciaal

Ja, je leest het goed. Je bent niet speciaal. Niet. Speciaal.

Dat is waarschijnlijk even slikken.

Want we willen zo graag speciaal zijn. We horen en zien voortdurend verhalen van bijzondere mensen, en als we onszelf niet bijzonder genoeg vinden, gaan we keihard op zoek naar onze talenten. Onze “unique selling points“. That special gift that only you have.

Maar als we allemaal proberen te bewijzen dat we speciaal zijn, dan zijn we wat dat betreft sowieso al niet uitzonderlijk bezig.

Natuurlijk, niemand heeft exact hetzelfde levensverhaal als jij – of ik. Maar er leven bijna 8 miljard mensen op aarde, dus de kans dat je de enige bent met een bepaald talent (of probleem) is vrij klein.

Toen ik nog hiel klein waas
En van ’t leave niks begreep
Allien mar speulde, oot en sleep

— Rowwen Hèze, “De Peel in Brand”


Als je accepteert dat je “maar gewoon” bent, haal je een enorme last en bewijsdrang van je schouders. En je krijgt meer waardering voor de basiservaringen van het leven. De dingen die (bijna?) iedereen meemaakt.

Het smaakt lang niet zo zoet als de boodschap dat je speciaal bent, maar het werkt wel.

3. Je weet niets en je kiest altijd

Nog zo’n vervelende boodschap.

Veel van onze overtuigingen zijn fout. Want ons brein is slim, maar (a) niet perfect en (b) als we iets zeker denken te weten, is het ongelooflijk moeilijk om ons daar weer vanaf te brengen.

Die “zekerheid” kan onze persoonlijke groei aardig in de weg staan.

Als je vaker erkent dat je het misschien niet bij het rechte eind hebt, kun je langer – en met een open houding – blijven zoeken. Tot je een iets betere oplossing voor je probleem vindt. En als je dat blijft doen, ga je van ‘fout’ naar ‘een beetje beter’, naar ‘nog minder fout’, naar ‘nog iets beter’…

Niemand di wet wie verluust of wie wint.
Ge komt op ’t end beej ow zelf terecht.

— Rowwen Hèze, “Blieve Loepe”


Misschien denk je nu: “Maar dit probleem is mijn schuld niet!” / “Ik heb hier niet voor gekozen!” / “Ik kan er niks aan doen!” / “Mijn probleem is zo groot, dat is niet op te lossen!”

Je kunt inderdaad niet altijd kiezen wat je overkomt. En misschien heb je er helemaal geen schuld aan.

Maar alleen jij bent verantwoordelijk voor jouw (on)geluk. Net zoals een rechter verantwoordelijk is voor een zaak, ook al is hij/zij geen misdadiger, getuige of betrokkene.

En jij bepaalt hoe je op een situatie reageert. Altijd. Of je het nu leuk vindt of niet. Zelfs “ik doe niets” is een keuze.

4. Mislukkingen en afwijzingen zijn cruciaal

Want iederien haj alt gezagd,
D’r is in dit land gen mins din op ow liedjes wacht

— Rowwen Hèze, “En Dan Is ’t Mar Dom”


Ja, we blijven nog even op de zonnige toer. Ahem. 😉

Om een goede ruiter te worden, moet je eerst honderd keer van je paard vallen. Dat maakt het nog steeds niet leuk om van een paard te vallen. Of minder pijnlijk, of minder eng. Maar het hoort er gewoon bij.

Hoe je het ook wendt of keert: vallen – falen – maakt deel uit van een groeiproces.

Hetzelfde geldt voor afwijzingen.

Het kan ronduit pijnlijk zijn om iets of iemand af te wijzen, of afgewezen te worden. Maar als we niets afwijzen, kunnen we ons nergens aan verbinden. En dan missen we de focus op wat ons effectief gezond en gelukkig maakt.

5. We gaan allemaal dood

Tot slot deze vrolijke uitsmijter. We gaan allemaal dood.

Vooral bedoeld om de andere lessen uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck’ in het juiste licht te plaatsen. Met de dood voor ogen maak je immers minder oppervlakkige (en vaak betere) keuzes.

Angst is zonde van je tijd. Het slachtoffer uithangen is zonde van je tijd. Om te veel dingen geven is zonde van je tijd.

Vur aaltied saame, de kaarten versteurd
Lang zujje ze leave, toen is ’t gebeurd

— Rowwen Hèze, “De Neus Umhoeg”


Hopelijk was het lezen van deze samenvatting niet zonde van je tijd! 🙂 Welke van deze lessen uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck’ vond je het leerzaamst?

Als je deze vorm van zelfhulp net zo kunt waarderen als ik, lees dan vooral het hele boek.

(Als je het boek koopt via de links in deze blogpost, ontvang ik een klein percentage van de opbrengst. Dat kost jou verder niets. Ik ben niet betaald om deze blogpost te schrijven, en ik raad alleen boeken aan die ik met veel plezier gelezen heb. Ook krijg ik geen gegevens door van eventuele kopers. Wat jij met deze informatie doet, is – zoals altijd – jouw eigen keuze.)

Foto: “Mark Manson” door SharonaGott, licentie CC BY 2.0

2 reacties op “Vijf lessen uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck’”

  1. Het is alweer een tijdje geleden dat ik dit boek heb gelezen (in het Nederlands, ahum, don’t judge); superleuk om zo’n overzichtje tegen te komen. Fijn geschreven!

    1. Haha, dankje! En geen probleem dat je de Nederlandstalige versie gelezen hebt hoor. 😉 Ik vind het gewoon raar dat de vertaler het originele “not giving a f*ck” behouden heeft. Daar zijn genoeg smeuïge Nederlandse vertalingen voor te vinden, lijkt me.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *