Meteen naar de inhoud

Over verdomd makkelijke dingen die toch heel moeilijk zijn

Waarom zijn mensen toch van die maffe gewoontedieren?

Ik wéét dat ik – net als iedereen – behoefte heb aan sociaal contact. Dat navelstaren niet goed voor me is. En dat mijn vrienden en familie, hoe druk ze het ook hebben, graag tijd voor me vrijmaken als ik hen daarom vraag.

En tóch schiet ik telkens weer in die verdomde kluizenaarsmodus als het even niet zo lekker loopt.

Keer op keer. L’histoire se répète.

Het is zo absurd dat het bijna grappig is.

En ’t is minstens even absurd hoe eenvoudig ik uit die modus kan stappen.

Door op straat naar iemand te glimlachen. Een babbeltje te maken op de sportschool. Een vriendin te appen. Samen iets te gaan drinken.

Zó simpel, en zó moeilijk!

“[…] change is as simple as choosing to give a fuck about something else. It really is that simple. It’s just not easy.”

— Mark Manson, ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck

Het klinkt misschien gek, maar ik moet dat soort dingen heel bewust doen.

Normaal gesproken – #gewoontedier – wacht ik namelijk tot mensen mij aanspreken. Tot iemand mij iets vraagt, of ergens voor uitnodigt. Zelf om aandacht vragen doe ik niet zo snel, want “daar zitten ze vast niet op te wachten” en “ik wil niet vervelend zijn”.

Die houding werkte prima toen sommige klasgenootjes zo’n beetje álles aangrepen om mij lastig te kunnen vallen. Maar nu leidt het vooral tot een akelig lege agenda en een hoop onnodige stress.

Want zelfs bij die doodsimpele dingen verbaas ik me over de positieve reacties. Ik spreek een onbekende aan en die babbelt vrolijk terug. Ik vraag een goede vriendin of ze iets met mij wil drinken en ze zegt gewoon ‘ja’. Geen gemene opmerkingen, geen “wat dacht je zelf?!”, geen “sorry maar ik heb geen tijd / geen zin / wel iets beters te doen”.

(Voor de mensen die denken dat het wel meevalt met mijn zelfbeeld: deze is voor jullie.)

Het is zo absurd dat ik er keihard om zou willen lachen. Maar daarvoor heeft het mij – en de rest van de mensheid – nét iets te hard in de tang.

Random Act of Kindness: Spreek zomaar een onbekende aan.


Foto: “Call Me” door Thomas Hawk, licentie CC BY-NC 2.0

2 reacties op “Over verdomd makkelijke dingen die toch heel moeilijk zijn”

  1. Mega herkenbaar! Vanaf het minste dat fout gaat, kruip ik helemaal in mezelf. Ik kan er nochtans makkelijk weer uit kruipen door – verrassing – simpel menselijk contact, en dan ben ik er weer helemaal van overtuig dat de wereld mooi is en dat de mensheid toch weer zo slecht niet is. Om mezelf daarna weer op te sluiten, inderdaad :). Ik heb geleerd om dat ook te vertellen aan mijn beste vrienden, en het helpt als je weet dat zij dit soms ook hebben.

    1. Goed idee. Ik heb het hier volgens mij nog nooit met hen over gehad… 🙂 En sowieso fijn om te horen dat ik niet de enige ben!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *