Uhhh, tja, nog even over die iets lagere blogfrequentie… Dat was blijkbaar een understatement. Wist ik toen ook niet.
Rond zeven uur vanmorgen ben ik in Ljubljana aangekomen, na een busreis van 15 uur. Voor wie dat een lange zit vindt: gefeliciteerd, ook jij hebt een understatement te pakken. Maak er gerust “ellenlang” van. “Vreselijk lang”. “Wie-heeft-dit-in-godsnaam-verzonnen-lang”. (Het ergste van al is nog dat ik dit zelf verzonnen heb…)
Al moet ik er wel bij zeggen dat deze bus iets comfortabeler was dan die van Vlorë (in Albanië) naar Skopje. Toen moest ik het stellen met nul beenruimte, slecht wegdek, een loeiende airco en – tegen het einde van de rit – een zieke Zorica. (De combinatie van “weinig bewegingsvrijheid” en “een kokhalzende reisgenoot” laat iets te wensen over. Ahem.)
Ook Vlorë zelf liet trouwens iets te wensen over. Niet zoveel als die bus, maar toch. Alle palmbomen ten spijt: ik vind Vlorë geen aanrader. Het gaat me nu iets te ver om het volledige “waarom” uit de doeken te doen, maar het hielp zeker niet dat (a) er vooral gezinnen op Vlorë afkomen – lees: weinig twintigers – en (b) wij vooraf een hotelkamer geboekt én betaald hebben, die bij aankomst niet beschikbaar bleek te zijn… Waardoor wij naar een ander (drie keer zo duur) hotel moesten verkassen, en het is nog maar zeer de vraag of we het geld van de oorspronkelijke boeking terugkrijgen.
Maar goed, ondanks dat – en ondanks het gebrek aan mensen die begrepen wat gluten free betekent, en een overschot aan opgeblazen mannen die denken dat ze heel wat zijn, enzovoorts – hadden we toch nog best een leuke tijd in Vlorë. Gelukkig maar, want we hadden een verjaardag te vieren! (Aangezien 30 worden op zichzelf nou niet bepaald fantastisch is – hoeveel understatements passen er in één blogpost? – konden we daar wel wat azuurblauwe zee bij gebruiken. En blijkbaar helpt dat echt.)
Een paar dagen later lieten we Vlorë zonder al te veel hartzeer achter ons en keerden we terug naar Skopje. (Zin hebben om “naar huis” te gaan is ook weleens lekker…) Helaas werd Zorica onderweg ziek, dus de laatste paar dagen hebben we het rustig aan gedaan – met uitzondering van een rooftop party / verjaardagsfeestje op zaterdag.
Kortom: het was mooi, het was gezellig, en gisteren (zondag) zat mijn tijd in Macedonië er ineens op. Deze dagen zijn voorbij gevlogen – en misschien is zelfs dat een understatement.