Ik heb het afgelopen jaar geschreven over mijn missie, over dat ik mijn leven zo floepig vind, over mijn “ideale” vakgebied… Kortom, je kunt volgens mij gerust zeggen dat ik bovengemiddeld nieuwsgierig ben naar het doel van dit alles. Waarom ik hier op aarde ben.
Ik weet niet zeker waar die behoefte vandaan komt, dus vooralsnog houd ik het op een combinatie van factoren. Zo heb ik bijvoorbeeld een hekel aan keuzes maken – en hoe duidelijker het doel, hoe minder ruimte voor twijfels – en ik heb behoefte aan controle en overzicht. Tot voor kort dacht ik dat ik best flexibel was en dingen goed kon loslaten – een echte control freak gaat vast niet voor langere tijd in het buitenland wonen, leek mij – maar dat blijkt toch een beetje tegen te vallen. (Wat dacht je bijvoorbeeld van die vaste plaats tijdens de BodyPump? Ha ha. En die tip van mij om tijdens een soloreis ook iets aan het toeval over te laten? Dat is heus niet alleen een aanbeveling voor jullie, maar stiekem ook een geheugensteuntje voor mezelf.)
Daar komt nog bij dat mijn traineeprogramma geen gelegenheid onbenut laat om het over onze missie / passies / ontwikkelingsplannen / why / management drives / Willy Wonka te hebben. (Dat laatste verzin ik ter plekke. Al zou het zomaar kunnen dat we ook daar binnenkort serieus mee aan de slag gaan.)
En dat levert een hoop bruikbare inzichten op, begrijp me niet verkeerd, maar het is soms wel wat… veel. Het resultaat van al die inzichten bij elkaar vind ik namelijk (in mijn geval) totaal niet inzichtelijk. Het is een beetje alsof ik gewoon wil weten wat de beste manier is om naar Amsterdam te reizen, en nu een document van vijf pagina’s in mijn handen heb, met allerlei opties, ongeordend, die er allemaal ongeveer even aantrekkelijk uitzien, maar die verder wel enorm van elkaar verschillen, en er staat nergens duidelijk aangegeven of Amsterdam wel de eindbestemming is… Heel mooi, die inzichten, maar makkelijker wordt het er niet op.
Sterker nog: ik raak erdoor in de war. Waar wil ik naartoe, en waarom, en op welke manier en wat moet ik dan nu doen, en kan ik dat wel, en wil ik dat echt of wil ik dat alleen maar omdat ik denk dat anderen mij dan een toffe meid zullen vinden, en hoe kom ik daarachter, enzovoorts, enzovoorts… Er komt gewoon geen eind aan.
Gelukkig gebeuren er in zo’n floepige fase vaak toevallig(?) dingen die mij weer een beetje geruststellen. Zo kregen we vorige week tijdens de traineedagen – die in het teken stonden van solliciteren – onderstaande quote te zien.
A compass, I learnt when I was surveying, it’ll point you True North from where you are standing, but it’s got no advice about the swamps and deserts and chasms you’ll encounter along the way. If in pursuit of your destination you plunge ahead, heedless of obstacles, and achieve nothing more than to sink in a swamp, what’s the use of knowing True North?
– Abraham Lincoln (in de film “Lincoln”, 2012)
En zo is het maar net. Je kunt je vooruit storten, richting die stip op de horizon, dwars door een moeras, en daar zinken, of je kunt rustig, vanaf het punt waar je staat, een goede route uitstippelen en die waar nodig bijstellen. Of je dan uiteindelijk bij het Ware Noorden uitkomt, is niet helemaal zeker, maar je bent in elk geval een stuk verder gekomen dan het moeras…
(Nog even over dat solliciteren: daar wacht ik dus nog een tijdje mee. Eerst maar eens iets zekerder worden over de te volgen koers.)
Foto: “Compass” door Walt Stoneburner, licentie CC BY 2.0)