Ik heb vaker zin om te schrijven, dan een goed verhaal om te schrijven. Te privé, te saai, te lang, te ingewikkeld… Met als gevolg dat er geen enkel woord op het scherm verschijnt, en dat maakt de druk om iets te schrijven alleen maar groter. Dus besloot ik onlangs een lijst met schrijfopdrachten te downloaden.
Eén van de eerste opdrachten luidde als volgt. Schrijf 15 minuten lang, zonder onderbrekingen, zonder jezelf te corrigeren of je te bekommeren om de publiciteitswaarde van je verhaal, over je drie favoriete muzieknummers. Een pittige opdracht. Normaal gesproken corrigeer ik mijzelf voortdurend tijdens het schrijven, en ‘niet nadenken’ zit ook niet bepaald in mijn systeem. Probeer dan maar eens aan één stuk door te schrijven, zonder je handen stil te laten vallen, zonder weloverwogen keuzes te kunnen maken, en zonder ook maar enig idee te hebben waar het verhaal je brengt.
Want dat was de tweede moeilijkheid: ik wist niet wat mijn drie favoriete nummers waren. Twintig keigoede nummers, geen probleem, maar drie… Ook als het om fantastische muziek gaat, maak ik niet graag keuzes. Maar goed, opdracht is opdracht, dus vooruit met de geit.
Eén van de nummers moest van Pearl Jam zijn, dat wist ik zeker. Eddie Vedder (de zanger van die band) brengt me namelijk altijd precies datgene waar ik behoefte aan heb. Als ik me opgesloten voel, vormt zijn muziek een uitlaatklep, en als ik kwaad ben, maakt zijn stem me rustig. Al zijn werk heeft dat magische effect, maar na een tijdje roekeloos typen kwam ik er bij één uit: ‘Jeremy’. Een stevig nummer, naar aanleiding van twee waargebeurde verhalen. De hoofdpersoon, Jeremy Wade Delle, was een jongen die zich op vijftienjarige leeftijd, voor de ogen van zijn leraar en 30 klasgenoten, door het hoofd schoot. Een ongelukkige jongen die, op drastische wijze, het heft in eigen handen nam. “King Jeremy the Wicked ruled his world.”
Guus Meeuwis of Rowwen Heze hoort ook in mijn top-3. Muziek van thuis, muziek waarmee ik ben opgegroeid. Maar als je al niet eens weet welke van de twee namen je moet kiezen, hoe kies je dan één nummer? Gelukkig mocht ik bij deze opdracht niet stilvallen, en al typend stuitte ik op ‘Koning Hay’. Vooral live een prachtig werk, over een zonderlinge man die in zijn eigen wereld en volgens zijn eigen regels leeft. “Heej wakt oaver zien eigendom, is koning van zien land. Heej giet vur d’n duuvel of vur god ni an de kant.” Zo’n figuur waar de wildste verhalen over rondgaan en iedereen in het dorp ontzag voor heeft… Da’s mooi.
Het enige nummer waarvan ik vrijwel meteen wist dat het een plaats verdiende, komt uit de musical Elisabeth: ‘Mijn Leven is van Mij’. Een draak van een nummer, eigenlijk. Ik ben er niet trots op, maar dit is hét nummer dat op cruciale momenten in mijn leven – de draken van momenten, zullen we maar zeggen – altijd weer terugkomt. Ik heb nu eenmaal een zwak voor alles wat met prinsessen te maken heeft. En het blèrt zo lekker mee…
Ondertussen was ik zó hard aan het proberen om niet stil te vallen én binnen 15 minuten drie nummers op tafel te hebben, dat ik me niet helemaal bewust was van wat ik opschreef. Dus toen ik op het einde nog wat tijd overhad, en alle drie de nummers snel na elkaar herhaalde… King Jeremy the Wicked, Koning Hay, Sissi… stond ik ervan te kijken dat dertien minuten typen als een bezetene tot zo’n samenhangend, vorstelijk rijtje kan leiden. Dat moet ik vaker doen.