Stralend weer gehad, vandaag. Het hostel heeft een dakterras waar je ’s ochtends lekker in het zonnetje kunt zitten, dus tijdens het ontbijt heb ik al wat zonnestralen opgevangen. Heerlijk!
Daarna vroeg Micha – één van de medewerkers of eigenaren van het hostel – of ik zin had om mee te gaan met een free tour naar de Vintgarkloof en naar een bergtop van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over het meer van Bled. Daar had ik wel oren naar, dus ik besloot op de uitnodiging in te gaan, ook al had ik me voorgenomen om mijn dagindeling pas vast te leggen op het moment dat ik wist wat mijn Australische kamergenootjes zouden gaan doen. (Je kunt een roeiboot huren met vier personen, voor 10 euro per boot, en zij zijn met z’n drietjes…)
Rond half twaalf zat ik, samen met nog zeven hostelgasten, in een buske naar de Vintgarkloof. Daar kregen we twee uur de tijd om rond te kijken, de bestuurder van het busje zou niet met ons meegaan. Ik kan de kloof wel proberen te omschrijven maar ik denk dat de foto’s die ik eerder vandaag gepost heb meer indruk zullen maken dan mijn woorden.
Twee uur bleek inderdaad lang genoeg om alles op het gemak te bekijken en veel foto’s te maken. Daarna moesten we weer plaatsnemen in het busje en werden we naar het beginpunt gebracht van een pad richting de bergtop. Deze keer liep de bestuurder wel met ons mee. Hij zei dat het pad ‘best wel stijl’ was en dat hij ‘langzaam’ zou lopen. Nu heb ik in Slowakije al geleerd dat ‘best wel stijl’ in bergachtige landen bijna een synoniem is voor ’tegen een muur oplopen’. Maar dat het tempo ‘langzaam’ zou zijn, dat sloeg echt nergens op. Gelukkig was ik nu eens niet de traagste van de groep, maar ik had toch het gevoel dat ik het tempo flink naar beneden haalde.
Afijn, ik ben helemaal boven geraakt, en ook weer helemaal beneden, en het was het allemaal meer dan waard, en ik hoop maar dat de blauwe plek op mijn kont (uitgegleden…) niet nog pijnlijker wordt…
Daarna ben ik met een Koreaanse jongen, tevens één van de groepsleden en een kamergenoot, pizza gaan eten bij een goed aangeschreven pizzeria in Bled. Ik blijf het vreemd vinden dat andere reizigers het meestal ontzettend moeilijk vinden om onderweg contact te leggen met Aziaten, want bij mij gaat dat bijna vanzelf. Ik vind Amerikanen en Australiërs juist veel moeilijker: ze vragen wel steeds hoe het gaat, maar lopen vervolgens net zo hard weer door.
Na de pizza, wat drinken en een goed gesprek ging ik terug naar het hostel om te douchen. Daarna heb ik een rondje gelopen langs het meer van Bled. Of nou ja, ‘rondje’… Het meer heeft een omtrek van 6 à 7 kilometer, en ik heb er twee uur over gedaan omdat het meer en de omgeving smeken om gefotografeerd te worden.
Er viel meer dan genoeg te zien onderweg.. Kraakhelder water, chique hotels, watervogels, vissers, rotsen, het kasteel van Bled, het eiland in het meer, roeiboten… Het Olympische roeicentrum van Slovenië ligt aan het meer van Bled. Blijkbaar kun je daar goed oefenen, want de afgelopen 4 Olympische Spelen zijn de Sloveense roeiers telkens met medailles naar Bled teruggekeerd. En dat is niet alleen genieten geblazen voor de roeiers zelf, kan ik jullie vertellen. Bij het roeicentrum werd ik ingehaald door twee giechelende vrouwen, en hoewel ik hun taal niet sprak, begreep ik precies waar het over ging…
Tegen half acht was ik terug in het hostel, en vanaf toen vond ik het tijd voor een welverdiende rust. Maar de pret was nog niet voorbij: ik heb een mailtje ontvangen van KLM, dat ze mijn taxikosten van vrijdagnacht in Ljubljana vergoeden. Yessss!