Als kind was ik voor Feyenoord. Of eigenlijk: bij ons thuis waren de mannen voor Ajax, mijn moeder was voor Feyenoord en ik koos haar kant. Onder het mom van fair play, maar vooral om de competitie een beetje spannend te houden.
Later, zo rond mijn veertiende vermoed ik, veranderde mijn voorkeur. Ajax had namelijk Maarten Stekelenburg, en Maarten Stekelenburg had iets. Ik was nog steeds voor Feyenoord, samen met mijn moeder, maar ik keek vooral naar Stekelenburg. In het leven van een bakvisje gaan dat soort zaken prima samen.
In 2007 verhuisde ik naar Diemen, naar een kamer met uitzicht op de Amsterdam ArenA. Inmiddels heb ik dat stadion twee keer bezocht: één keer voor een rondleiding (met broerlief) en één keer voor een wedstrijd (met vaderlief). Na die wedstrijd ontving ik ineens mailtjes met als aanhef “beste Ajacied”, omdat ik de tickets besteld had. Het voelde allemaal een tikje onwennig… maar ik kreeg geen last van wroeging.
Want na Maarten kwam Daley. De Leukste Voetballer van de Eredivisie voetbalt bij Ajax, nog steeds. (En ik ben klaarblijkelijk niet de enige vrouw die daar zo over denkt.) Al had ‘ie van mij wel iets langer en ouder mogen zijn en doet ‘ie het op bewegend beeld beter dan in de Men’s Health… Eigenlijk snap ik niet eens waarom ik nou juist Daley de leukste vind, maar goed, mijn hersenen laten het wel vaker afweten bij mannen die iets hebben.
Ach ja, ik kan me maar beter geen illusies maken. Hij heeft al een vriendin en daarbij, volgens mij ben ik niet bepaald in de wieg gelegd om voetbalvrouw te worden.
Hoewel…
Ik ben al slechthorend. Daar past Blind toch ook nog wel bij? 😉
