Meteen naar de inhoud

Ollanders

Ik hou van Nederland en van zijn inwoners (de meeste dan toch…), maar ik heb een nog groter zwak voor onze zuiderburen.

Voor hun land wat minder, trouwens. De politiek, de wegen, het koningshuis: grote chaos. Een charmante, smeuïge chaos, weliswaar, en ik kom er graag, maar ik voel me niet geroepen er te gaan wonen.

En toch ben ik jaloers. Op al die mensen die op loopafstand wonen van de perfecte stoverij, frieten, pralines, kriek en warme wafels. En vooral op de Vlaamse vrouwen, want zij worden omringd door mannen die er over het algemeen iets beter uitzien dan hun Nederlandse soortgenoten – en bovendien veel beter klinken!

Het Vlaams alleen al is voor mij reden genoeg om naar Vlaamse televisieseries te kijken en naar Vlaamse comedians te luisteren. Ook al levert dat soms pijnlijke confrontaties op met ‘hun’ beeld van ‘ons’. Hollanders? Ambetant volk. Komt er een brutale, hebzuchtige manager in het verhaal voor? Dan is het 9 van de 10 keer een Hollander. Vooruit, ‘ons’ koningshuis komt minder vaak negatief in het nieuws en de Nederlandse wegen laten vrijwel niets te wensen over. Maar ‘wij’ zijn ook luidruchtig, onbeleefd, vrekkig en tevreden met een broodje kroket uit de muur. Eigenschappen waarin ik mijzelf niet herken en waarmee ik zeker niet geassocieerd wil worden.

In België benadruk ik dan ook graag dat ik geen Hollander ben, maar een Nederlander. Iemand van beneden de grote rivieren, nota bene. Die hint naar een gemeenschappelijke bourgondische, roomse achtergrond wil nog wel eens helpen, gelukkig.
…Maar soms ook niet, en altijd tot op zekere hoogte. Want hoe ik het ook wend of keer, ik ben en blijf meestal toch ‘nen Ollander’.
Miljaarde!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *